Jellyfish is een ode aan de kwal. Ik wilde een lied laten klinken als het dansen van een kwal in zee. Kwallen zijn sierlijk in het water en fascinerend om naar te kijken vanaf een afstand, want je wilt ze niet om je heen hebben als je aan het zwemmen bent. Ik wilde eens gaan zwemmen in Noorwegen in een fjord en wanneer ik na lang treuzelen bijna helemaal onder was, kwam er een kwal tevoorschijn en wist ik niet hoe gauw ik dat water weer uit moest rennen”. Eenzelfde fascinatie heb ik bij naaktslakken: Deze beestjes kunnen zich lang en dun maken, maar ook kort en dik, reuze interessant om naar te kijken, maar je wilt ze liever niet tegenkomen ergens in je huis. Wie weet schrijf ik ooit een ode aan de naaktslak. 

𓆑

In het nummer heb ik het ook over de Turritopsis dohrnii. Dit is een kwallensoort die een verjongingsproces in kan zetten, door zijn cellen te veranderen en terug een poliep te worden, die langzaam weer uitgroeit tot een volwassen dier. Dit proces kan eindeloos opnieuw ingezet worden. Zolang ze niet aangevallen worden door vijanden, aanspoelen op het strand of ziek worden, zouden ze het eeuwige leven kunnen leiden. Eeuwig dansen in zee. Het kind in hunzelf is op die manier altijd heel dichtbij. Iets wat voor  mij speciaal is, omdat ik zelf wil blijven maken en kijken naar de wereld vanuit een kinderlijke fascinatie. Alsof je iets voor een eerste keer ziet of doet, maar dan met nog meer bewustzijn en volle aandacht.